|
ORACIÓN DE CAÍN
Gracias, odio; gracias, resentimiento;
gracias, envidia:
os debo cuanto soy.
Lo peor de nosotros mantiene el mundo en marcha
y la ira es un don: estamos vivos.
De quien demonios sean las sonrisas,
derrochadas igual que mercancía barata,
yo nunca me he ocupado.
Gracias por no dejarme ser inconstante y dulce
mientras levanta el mundo su obra minuciosa de dolor
y nos hacemos daño unos a otros
amándonos a ciegas,
con torpes manotazos.
Yo soy esa pregunta del insomnio
y su horrible respuesta.
Bésanos en la boca, muchedumbre, y esfúmate,
que estamos siempre solos y no somos felices.
Gracias, angustia; gracias, amargura,
por la memoria y la razón de ser:
no quiero que me quieran al precio de mi vida.
Gracias, señor, por mostrarme el camino.
Gracias, Padre,
por dejar a tu hijo ser Caín.
De: Autopsia, 2004
MENSAJE A LOS ADOLESCENTES
Esto no debéis intentar repetirlo en casa, niños.
Niños, probad a hacerlo en casa
y sabréis lo que es bueno sin que os lo cuente nadie.
Recordad que no hay nada que vuestros padres puedan enseñaros.
Ellos no son vosotros.
Acostaos, bebed.
Hace siglos que están ocurriendo estas cosas
y nadie ha demostrado
que sean mucho peores que una guerra.
Existe un paraíso tras esa raya blanca.
Cuanto hace daño y no hacéis,
niños, lo estáis cambiando por la serenidad.
¿Os han hablado de ella? ¿Sabe alguno a qué sabe?
Si ignoráis quiénes sois evitad el rodeo
de averiguarlo uniéndoos a los demás. Una plaza en el grupo
es un puesto en el mundo;
ahora bien,
niños,
que levante la mano el que quiera morirse siendo útil y sensato.
Tenéis razón: no es nada divertido.
Por lo demás, sé que no sois felices,
a lo mejor pensábais que todo el mundo os odia. Pues es cierto,
pero sobran motivos: sois jóvenes y estúpidos
y no tenéis derecho
a todo ese futuro que vais a malgastar (como nosotros).
Entonces, ¿estáis solos? Así es.
Aprended a ser libres, practicad la mentira;
sabréis por experiencia que es más sólida que una verdad pactada.
Y sobre todo,
niños,
no creáis
que la vida merece la pena de vivirse
sólo porque lo juren desde siempre los peores canallas
De: Autopsia, 2004.
RIMBAUD
Yo no quiero ser yo. La vida entera
la gasté en reinventarme, como un fénix doméstico.
Me fui sobreviviendo como pude.
Yo no sé quién soy yo. Tal vez la máscara
debajo de la cara. La pregunta.
Yo no pude ser yo. Y el minucioso
trabajo de vivir sin heroísmo se quedó para otros.
La verdad es la triste descripción del secreto.
No quise ser verdad. Quiero ser Nadie.
De: Autopsia, 2004
LÁZARO OTRO
A Judith Gallimó
Y salió el muerto, atado de pies y manos
con vendas y envuelta la cara en un sudario.
Jn, 11, 44
He perdido la voz. Me he perdido a mí mismo.
Ausente sin saberlo,
he vuelto para ver que reconozco a todos
excepto a uno: a mí,
ese que balbucea -es tan extraño-
soy yo, pero no soy
quien esperaba ser. Le odio.
¿A dónde fui sin ir? ¿Me he quedado dormido? Juraría
que oí saludos, besos, una fiesta.
¿Dónde puse mi copa? Sólo me fui un momento.
Ese fin de semana deslumbrante que todos esperamos
cada maldito día laborable
y yo me lo he perdido. ¿O me he perdido en él?
Hubo una madrugada. Se podía morir por un secreto,
jadeando de pura felicidad, hablando horas y horas.
¿He de escribir yo solo todas estas palabras? Las tareas
se me han acumulado, minuciosas y absurdas,
y ahora soy un secreto gritado al mundo.
Esta es mi casa y estos son mis poemas.
Toca con los nudillos en mi pecho, toc toc, estoy vacío
y ya no sé.
Como uno más habré de confundirme entre la gente
que ya no es joven y gasta dinero.
Sólo me moriré de calendario, ¿qué más da?
Pensándolo despacio, cierto es que me parezco al que ya soy
y su cháchara tonta es mejor que el silencio.
Y él nunca morirá de buen amor
ni maldita la falta que le hace.
De: Autopsia, 2004
INTERVALO DE EVA VAZ
Ha venido a medianoche.
Ha venido a las 5 de la tarde.
Ha venido herida, igual que una página tachada.
Sé que ha venido,
está en las sábanas revueltas,
ha dejado su rastro en los libros y en las tazas,
como el tiempo, que mancha levemente:
hace regalos.
Habrá venido cuando yo no estaba
o me estaba fumando un cigarrillo en otro lugar que no aquí.
Hay un perfume vibrando en el aire,
hay dos o tres prendas diminutas sobre una silla,
sé de seguro que alguien ha andado con mis fotos.
Ahora ya no me encuentro ni en casa ni en la calle
y no me importa:
ha venido, ha venido.
Ven, toma posesión. Yo soy tu casa.
WAKEFIELD
A Miguel Galano
¿Estás ahí? La casa te ha expulsado
de nosotros, igual que un estornudo.
Si cruzara la puerta ¿dónde te encontraría?
A lo mejor estás en el jardín,
sonando como el agua. Si cerrara los ojos
¿sabré escuchar lo que no ven los ojos?
El roce del vestido, el corazón latiendo,
la intemperie.
Estás pero no estás.
Eres la parte más densa del aire cuando se hace de noche
y muevo en ti los brazos para no dar contigo,
cáscara de la casa.
Las ventanas
no conocen tu busto, y llueve, llueve.
La soledad es eso:
el hilo de la araña que va estrechando el mundo.
La puerta está cerrada como un féretro
y la luz encendida.
NOVA
De pronto ha anochecido sobre el mundo y tú estarás sola, preguntándote a dónde se han ido todos.
Parece que ha pasado un instante, o tal vez medio año. La casa estaba llena de gente que charlaba y en medio estabas tú, cegadora e intensa: una nova.
Ahora te recuerdo como si dieras vueltas y más vueltas, faro de cualquier barco. Ocupabas el centro mismo del universo.
O quizá no. Es tan sólo la música y ese estar tú y yo juntos del modo que sabemos. Te dije que el amor sería para siempre. Te mentí.
Pero entonces llenabas todas las copas, lo mismo que llenabas el mundo con tu risa. Me rozabas el hombro levemente al pasar: no podría ignorarte aunque quisiera.
¿Dónde están todos esos invitados? Si coges el teléfono ¿cuántos contestarían?
Tu soledad es un gran agujero negro. El mundo gira y tú no estás en él. Piensa en todos los días que han sido sobre el mundo y en sus noches de espanto.
Y ojalá hubieras sido capaz de detener el transcurso del tiempo, retenernos a todos en un sueño de eones, mientras seguías tú llenando copas, sonriendo y
brillando de luz blanca. Pero esta noche a solas ya estaba escrita. Pequeña nova. Niña. Faro de nadie.
Que el dolor nos redima a todos juntos, en esta soledad que ninguno podemos compartir. Y que no sufras. Que tengas buenos sueños.
Acuéstate y olvida.
Yo también.
|
GEBED VAN KAÏN
Dank je, haat: dank je, wrok;
dank je, nijd:
aan jullie schuld ik wat ik ben.
Het slechtste van wat we zijn houdt de wereld gaande
en de toorn is een gave: wij staan in het bestaan.
Van wie verdomd de glimlachjes ook mogen zijn,
gelijk goedkope marktwaar weggesmeten,
daar heb ik me nooit om bekommerd.
Dank je dat jullie me niet onstandvastig en zachtmoedig
lieten zijn
terwijl de wereld zijn secuur lijdenswerk opricht
en wij elkaar schade berokkenen
door elkaar blindelings te beminnen
met lompe handklap.
Ik ben die vraag van de slapeloosheid
en haar vreselijk antwoord.
Kus ons op de mond, menigte, en verdwijn
want wij staan altijd alleen en zijn niet gelukkig.
Dank je, angst; dank je, bitterheid,
voor de herinnering en de reden van bestaan:
ik wil nog niet ten koste van mijn leven dat ze van me houden.
Dank je, heer, om mij de weg te tonen.
Dank je, Vader,
dat je je zoon Kaïn laat zijn.
BOODSCHAP AAN DE TIENERS
Dit moeten jullie thuis niet herhalen, kinderen.
Kinderen, probeer om dit thuis te doen
en je zult weten wat goed is zonder dat iemand je dat vertelt.
Denk eraan dat er niets is dat jullie vaders je kunnen leren.
Zij zijn jullie niet.
Slaap met elkaar, drink.
Al eeuwen gebeuren die dingen
en niemand heeft aangetoond
dat ze veel slechter zouden zijn dan een oorlog.
Er bestaat een paradijs voorbij die witte streep.
Al wat pijn doet en dat je nalaat,
kinderen, ben je aan het omzetten in sereniteit.
Hebben je ze daarover gesproken? Weet iemand hoe ze smaakt?
Als jullie niet weten wie je bent, vermijd de smoes
om het te achterhalen door met de anderen mee te doen. Een plaats
in de groep is een plaats in de wereld;
goed dan,
kinderen,
dat wie wil sterven door nuttig en verstandig te zijn, zijn hand opsteekt.
Jullie hebben gelijk: het is helemaal niet leuk.
Voor het overige, weet dat je niet gelukkig bent,
denk in het beste geval dat de hele wereld jullie haat. Het is immers zeker,
er zijn gronden te over: jullie zijn jong en dom
en jullie hebben geen recht
op heel die toekomst die jullie gaan verknoeien (zoals wij).
Dan, zijn jullie eenzaam? Zo is dat.
Leer vrij te zijn, breng de leugen in praktijk;
je zult uit ervaring weten dat ze steviger staat dan een bedongen waarheid.
En bovenal,
kinderen,
geloof niet
dat het leven de moeite van het leven waard is
alleen omdat sinds altijd de ergste schoften dat beweren.
RIMBAUD
Ik ben niet graag ik. Mijn hele leven heb ik eraan besteed
om mij opnieuw uit te vinden, gelijk een huisfeniks.
Ik was me aan het overleven zoals ik kon.
Ik weet niet wie ik ben. Misschien het masker
onder het gezicht. De vraag.
Ik kon niet ik zijn. En het secure werk
om te leven zonder heroïsme liet ik aan anderen over.
De waarheid is de droevige beschrijving van het geheim.
Ik wilde niet waarheid zijn. Ik wil zijn: Niemand.
LAZARUS DE ANDER
Voor Judtih Gallimó
De gestorvene kwam naar buiten, voeten en handen
met zwachtels omwonden en met een zweetdoek
om zijn gezicht.
Joh. 11, 44
Ik heb mijn stem verloren. Ik heb mezelf verloren.
Afwezig zonder het te weten
ben ik teruggekeerd om te zien dat ik allen herken
behalve één: mezelf;
die daar stamelt - dat is zo vreemd -
ben ik, maar ik ben niet
die ik verwachtte te zijn. Hem haat ik.
Waar was ik naartoe zonder weggaan? Lag ik te slapen?
Ik zou zweren dat ik groeten hoorde, kussen, een feest.
Waar zette ik mijn glas? Ik was maar een ogenblik weg.
Dat schitterende weekend waar we allen elke verdomde
werkdag naar uitkeken
en ik heb het me verknald. Of liep ik erin verloren?
Er was een vroege morgen. Je kon sterven voor een geheim,
hijgend van puur geluk, terwijl je uren en uren praatte.
Moet ik alleen al die woorden opschrijven? De taken
hebben zich opgestapeld, de secure en de absurde,
en nu ben ik een geheim dat rondgebazuind is over de wereld.
Dit is mijn huis en dit zijn mijn gedichten.
Klop met je knokkels op mijn borst, tok tok, ik ben leeg
en weet het niet eens.
Zoals één meer zal ik moeten opgaan onder de mensen
die niet zo jong meer zijn en die geld uitgeven.
Alleen van ouderdom zal ik doodgaan, en wat dan nog?
Als ik er rustig over nadenk, zeker is het dat ik gelijk op wat ik al ben
en zijn dwaas gepraat is beter dan de stilte.
En hij zal nooit uit echte liefde sterven
en heeft daar verdomd geen behoefte aan.
TUSSENTIJD VAN EVA VAZ
Om middernacht is ze gekomen.
Om vijf uur 's middags is ze gekomen.
Gewond is ze gekomen, gelijk een beklad blad.
Ik weet dat ze is gekomen,
ze is in de doorwoelde lakens,
ze heeft haar spoor nagelaten in de boeken en de kopjes
gelijk de tijd die lichte vlekken maakt:
ze deelt geschenken uit.
Ze zal gekomen zijn toen ik er niet was of toen ik
een sigaret aan het roken was op een andere plaats maar niet hier.
Trillend parfum hangt in de lucht,
op een stoel liggen twee of drie heel kleine kledingstukken,
ik weet zeker dat iemand er met mijn foto's vandoor is.
Nu kom ik me al niet meer tegen in huis of op straat
en ik trek het me niet aan:
ze is gekomen, ze is gekomen.
Kom, neem bezit. Ik ben je huis.
WAKEFIELD
Voor Miguel Galano
Ben je hier? Het huis heeft je van ons
verstoten als niesde het je uit.
Als je de deur doorkwam, waar kwam ik je dan tegen?
Misschien ben je in de tuin,
aan het ruisen gelijk water. Als ik mijn ogen dichtdeed,
zou ik kunnen beluisteren wat mijn ogen niet zien?
De wrijving van het kleed, de hartklop,
de wisselvalligheid van het weer.
Je bent er maar je bent er niet.
Je bent het compactste deel van de lucht als de nacht invalt
en ik in jou mijn armen strek om niet tegen je aan te lopen,
bolster van het huis.
De ramen
kennen je buste niet, en het regent, het regent.
Dat is de eenzaamheid:
de draad van de spin die de wereld verder insnoert.
De deur is gesloten gelijk een kist
en het licht is aan.
NOVA
Plots is het nacht geworden over de wereld en jij zult alleen zijn en je afvragen waar ze allen naartoe zijn. Een ogenblik
is voorbijgegaan blijkbaar, of een half jaar misschien. Het huis stond vol pratende mensen en midden tussen hen stond jij, verblindend en
intens: een nova.
Nu herinner ik me je zoals je maar draaide en draaide, baken van onverschillig welk schip. Het centrum zelf van het universum nam je in.
Of misschien niet. Het is alleen maar de muziek en dat samenzijn van jou en mij op de wijze die wij kennen. Ik zei je dat de liefde voor eeuwig zou zijn. Ik
heb je belogen.
Maar dan vulde jij al de glazen, juist zoals je de wereld vulde met je lach. In het voorbijgaan raakte je zacht mijn schouder aan: ik kon je niet negeren al had ik
gewild.
Waar zijn al die genodigden? Als je de telefoon neemt, hoevelen zouden antwoorden?
Je eenzaamheid is een groot zwart gat. De wereld draait en jij bent er niet bij. Denk aan al de dagen die over de wereld zijn gegaan en aan de nachten van
ontzetting.
En hopelijk was je in staat geweest de loop van de tijd tegen te houden, ons allen in een slaap van eonen te houden, terwijl jij voortging met glazen
vullen, glimlachend en schitterend van wit licht. Maar deze nacht van totale eenzaamheid stond al geschreven. Kleine nova. Meisje. Baken van niemand.
Dat het leed ons allen samen mag verlossen, in deze eenzaamheid die niet één kan delen. En dat geen leed je treft. Dat je lief droomt.
Ga naar bed en vergeet.
Ik ook.
|